Dag 25: Schrijf je eigen grafrede
Ik heb in de bijna 30 jaar dat ik op deze aardbol rondloop helaas al redelijk veel begrafenissen bijgewoond. Grootouders, overgrootmoeder, achternonkels- en tantes, maar ook collega’s, vroegere klasgenoten, buurmeisje. En hoewel ik het 1 van de verschrikkelijkste dingen vind om te doen, ben ik naar alle respectievelijke begrafenissen geweest.
Er zijn verschillende redenen waarom ik niet graag naar begrafenissen ga. Natuurlijk is er het verlies van de overledene maar ik vind het verdriet van de andere mensen soms nog erger. Ik heb het heel moeilijk te zien hoe andere mensen afzien zonder dat er iets aan gedaan kan worden. Ik hou niet van machteloosheid en ik wil dat op mijn begrafenis ook proberen te vermijden.
Ik wil dat mijn begrafenis de zaken bevat die ik altijd belangrijk heb gevonden. Lectuur, muziek en humor en aangezien de meeste begrafenissen nogal triest zijn, mag humor en relativering de bovenhand nemen.
Mijn begrafenis gaat een week door nadat mijn hart het tijdens een repetitie van mijn blues-band heeft gegeven. Ik was 85 jaar, maar nog bij 1 van de jongste van de band. Onze drummer is net 90 jaar geworden en de bassist is 87 jaar. Maar uiteraard mogen we de bassist ook niet vergeten, de Benjamin van de band met zijn 81 lentes.
Ik zou deze grafrede graag beginnen met een quote van wijlen Rik Mayall, in de rol van Alan B’Stard in The New Statesman.
“In the good old days, you were poor, you got ill and you died.”
Hoewel ik soms een nostalgisch persoon was, ben ik toch blij dat ik gespaard gebleven ben van 2/3de van het hierboven vermelde, dus echt rede tot klagen heb ik niet lijkt mij. En aangezien er in het heilige jaar 2070 nog geen serum is uitgevonden dat het eeuwige leven garandeert, was het natuurlijk ook gewoon onvermijdelijk dat ik het spreekwoordelijke loodje ooit zou leggen. Zelfs de timing en manier waarop waren uitstekend. Als Tommy Cooper op de bühne, het opgekomen publiek was niet zo talrijk maar we deden wel allebei wat we het liefst deden toen ze hierboven besloten dat het genoeg was geweest. Mijn excuses daarvoor nog jongens, voor jullie zal het even schrikken zijn geweest. Volgens mij was mijn laatste solo zo slecht dat het niet snel genoeg kon gaan voor onze alles controlerende vriend. Of was hij nu net zo goed?
Wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet meer. Misschien maar goed ook. Ik heb genoeg gezegd, gezien, gedaan en soms ook niet gedaan. Of het altijd even zinnig of waardevol is geweest weet ik natuurlijk niet. Voor mij is het belangrijkste dat ik mij geamuseerd heb. Soms spijt gehad van bepaalde dingen, maar tegelijkertijd ook weer niet.
Rust vinden in het feit dat het perfect ok is om fouten te maken. Niks leuker dan ergens aan te beginnen zonder verstand van zaken en blijven proberen en oefenen tot het in orde is. Zoals we eigenlijk allemaal aan dit leven beginnen.
Al zie ik bepaalde mensen hun wenkbrauwen al fronsen. Levenslessen van mij?
Uw gedachte is correct. leef uw leven zoals u het zelf wil, ik was jullie gewoon aan het afleiden zodat er vanachter in de zaal een tap kon geïnstalleerd worden zonder dat jullie het doorhadden. Drink er 1 of meerdere op uw gezondheid, op de mijne zou een beetje absurd zijn.
Schol en onthoud: Always look on the bright side of life.
Speciaal voor u de beste begrafenisrede ooit. Here’s to you Graham Chapman.
Geniaal, uitermate geniaal. Dit wil ik ook.
Hier komt hij dan:
Schrijf je eigen grafrede #iifybe #elkedageenpost #grafrede #schrijven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten