Dag 29: Wat zie je vanuit het dichtstbijzijnde raam?
Ik zie een gezellig plein waar veel kinderen aan het spelen zijn ondanks de koude. Het is geweldig om te zien dat de enige zorgen dat deze kinderen hebben is, geef ik een pas of schiet ik op doel. Op het plein is één voetbalveldje & één basketbalveld. De grote kinderen spelen op het veld, de kleinere kinderen gebruiken hun verbeelding en maken hun eigen voetbalveld en roepen dat ze Messie zijn.
Het plein is prachtig verlicht met lichtjes boven het plein. Deze lichtjes doen je denken aan sterrenhemel en dit draagt nog meer bij tot het totaalbeeld van het plein. Het is een smeltkroes van alle soorten nationaliteiten en ik zie niemand dat zich hier aan stoort. Het kan dus toch? Want volgens het nieuws is dit een groot probleem in België. Maar hier is niets van te merken.
Het merendeel op het plein zijn lachende mensen. De enige discussies die je ziet, zijn tussen ouder en kind. De discussie zijn altijd hetzelfde. De ouders willen naar huis maar de kinderen hebben hier geen zin. Hilarisch om een volwassen persoon een discussie te zien aan gaan met een vijfjarige, die op zijn beurt nog meestal wint ook.
Het plein is omgeven door cafés en restaurants die allemaal goed te doen hebben. De kinderen spelen op het plein en de ouders genieten van een drankje in één van de cafés / restaurants. Van een crisis is niet te spreken als je de mensen hier bezig ziet. Hier word ik oprecht gelukkig van. Mensen vergeten soms om te genieten van dit soort momenten. Er gebeurt niets noemenswaardig maar dit is niet nodig. Gewoon rust is op zich al genoeg.
Er is teveel om te beschrijven. Mijn ogen gaan heen en weer over het plein en alles verandert elke seconde.
Na afloop merk ik dat een half uur heb zitten staren zonder enig besef van tijd.
Wat zie je vanuit het dichtstbijzijnde raam?
Wat zie je vanuit het dichtstbijzijnde raam? #iifybe #elkedageenpost #schrijven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten